Hij is 70 jaar. Hij is op, hij wil niet meer, hij ziet geen uitweg. Geen andere uitweg dan een zelf gekozen einde aan dit leven. “Dokter, ik wil euthanasie, alstublieft, ik kan niet langer, ik ben moe, zo ontzettend moe”.
Hij is net ontslagen uit een psychiatrische instelling, waar ze weinig voor hem konden betekenen. Tijdens zijn opname heeft hij een nare fractuur opgelopen, die op de afdeling miskend is. Hij heeft veel pijn, en eigenlijk kom ik om te kijken hoe we zijn thuissituatie op de rit kunnen krijgen. De vraag om euthanasie komt voor mij dan ook volledig onverwacht.
In de huisbezoeken, die ik in de periode daarna bij hem afleg, leren we elkaar beter kennen. Hij heeft door vele herseninfarcten elke keer een stukje van zichzelf moeten inleveren. De laatste jaren is hij somber, de behandelingen van de psychiater en meerdere opnames brengen daar geen verandering is. Zijn vrijwilligerswerk voor zijn favoriete sportclub lukt niet meer, en ook een wedstrijd bezoeken is veel te veel voor hem. Voor de dagelijkse verzorging is hij afhankelijk van hulp. Zijn vrouw durft hem niet alleen te laten, bang voor wat ze zal aantreffen bij terugkomst. Ook verdiep ik me in zijn dossier; vele herseninfarcten, veroorzaakt door een bloedziekte die de specialisten niet onder controle krijgen, de verwachting is dus dat hij nog meer infarcten zal doormaken. Longproblemen, nierfalen, diabetes en meer. Het moment dat hij met dit verzoek bij mij komt ben ik nog aan het re-integreren na mijn eigen CVA. Het komt dichtbij. Zijn situatie is heel anders, maar de uitzichtloosheid, het grote gevoel van verlies. Ik begrijp hem. Ik voel het. Ik wil hem helpen. Maar kan dat wel, mag dat wel? Voldoet hij aan de criteria? Of ben ik te veel beïnvloed door mijn eigen ervaring? Ik besluit een SCEN-arts te bellen. SCEN staat voor Steun Consultatie Euthanasie Nederland. Ik bel voor steun. Ik tref het met een ontzettend aardige en geduldige SCEN-arts. Hij begrijpt mijn dilemma, hij begrijpt dat ik het moeilijk vind. Toch is zijn antwoord vrij duidelijk: “Uit alles wat je me vertelt, is het een duidelijk verhaal, hij voldoet aan de criteria. De vraag is; ben jij ook bereid om de euthanasie uit te voeren?” Na verder gesprek met de SCEN-arts weet ik dat ik bereid ben de euthanasie uit te voeren. De SCEN-arts doet een visite, de patiënt voldoet inderdaad aan de criteria. Samen met de patiënt, zijn echtgenote en familie bespreken we hoe alles in zijn werk gaat. Zijn dochter is even oud als ik, zijn kleinzoon is van de leeftijd van mijn kinderen. Kan ik dit? Ik wil het rekken, hij zelf heeft haast. Het wordt voor mij de eerste euthanasie bij een andere aandoening dan kanker. Iemand die niet terminaal ziek is.
De geplande dag is aangebroken, het is bloedheet. Er was een foutje bij de apotheek, waardoor ik samen met de apotheker nog wat herstelwerk moet verrichten om alles op tijd en goed in orde te krijgen. Ik ben net op tijd. Gelukkig is er een ervaren collega die met me mee gaat. Samen staan we in de lift, nerveus, ongemakkelijk. Meneer is opgewekt, alles is tot in de puntjes voorbereid. Muziek, de uitvaart, alles. Hij heeft hier zolang naar uitgekeken. Zijn echtgenote en dochter zijn verdrietig. Hij gaat in bed liggen, hij is er klaar voor. In de armen van zijn echtgenote slaapt hij rustig in. Ik laat de familie alleen. In de woonkamer legt mijn collega een hand op mijn schouder “Je hebt het goed gedaan” en dan zakt de spanning van me af. We maken het papierwerk in orde.
Terwijl ik met de familie wacht op de schouwarts, praten we; de vrouw en de dochter delen verhalen van vroeger over hun man en vader. Er wordt gelachen en gehuild. Opeens ben je onderdeel van een van de meest intieme momenten van het leven van een ander. Ik ben opgelucht dat het achter de rug is. Berusting; dit was echt de enige uitweg voor hem.
Ik rijd naar huis, ik haal m’n man en kinderen op, en neem ze mee naar de lokale zwemplas. We springen uitgelaten in het water. We eten patat. We lachen en hebben plezier. Niets dan dankbaarheid voel ik, voor mijn eigen gezondheid en de aanwezigheid van mijn gezin.
Euthanasie is een ingewikkeld onderwerp. Details van deze casus zijn veranderd in verband met anonimiteit. Wilt u meer weten over euthanasie, lees dan meer op thuisarts (https://www.thuisarts.nl/levenseinde/ik-denk-aan-euthanasie) of op de website van het NVVE (https://www.nvve.nl/) .
Worstel je met gedachten over zelfdoding neem dan contact op met telefoonnummer 0800-0113 (https://www.113.nl/).
Kommentare